DİPÇİK İZİ
Aylardan şubat.
Tüm okulların yarıyıl tatilinin başladığı
ay.
Kendimi bildim bileli, ne zaman yarıyıl
tatiline girsek, sanki gizli bir güç tarafından programlamış gibi tüm tatil
boyunca yağmur yağar şubat ayında. Neredeyse yağmursuz günümüz geçmez.
Kimi zaman bardaktan boşanır, kimi zaman
inceden yağar; ahmak ıslatan olur.
Tatil
boyunca burnumuzu çıkartamayız evden, ocaktan...
Bu yüzden
şubatın adı sadece şubat değil, sidikli şubattır bizim buralarda...
Lisedeydim.
Bu yılki Şubat tatilimiz ramazan ayına denk
gelmişti.
Her yarıyıl tatilinde olduğu gibi, bu yıl
da tatilimin bir bölümünü köyde geçirecektim.
Köye gelir gelmez, eşyalarımı eve bırakıp,
iftardan önce arkadaşlarımı görüp, laflamak niyetiyle; ayağımın tozuyla kahveye
yollandım.
Bizimkiler kahvenin bir köşesine
çekilmişler fısır fısır konuşuyorlar.
Selam verip, bir sandalyeye çöktüm.
''Hayırdır?
'' dedim, ''fısır fısır ne konuşuyordunuz?''
Yusuf,
''Yasin bu gün akşama kadar çakal
kovalamış.''
''Çakal mı? Niye ki?''
''Niyesi var mı? Çakal az kalsın
pinelerine (1) girip tavuklarını boğazlayacakmış.''
Yusuf'u, başını sallayarak onaylayan
Yasin'e döndüm.
''Doğru mu Yusuf'un dedikleri ?''
''He!
doğru. Eveli gece tavukların gıdaklaması ile uyandım. Don paça, el feneri ile
aşağı inim. Pineye vardığımda, bir çakal içeri girmeye çalışıyordu. Yerden taş
alıp attım ama tutturamadım, kanala doğru kaçtı. Elimde el feneri, kanala kadar
kovaladım ama ara ki bulasın.''
''İtiniz yok muydu oğlum?''
''İtimizi eşşek kovalasın, korkudan bir
yerlere sinmiş her hal.''
Ertesi sabah erkenden, yola çıkmış. Önce
kanalın oraları araştırmış, bir kaç saat dolanıp durmuş ama çakalın izine
rastlamamış.
''Yarın sabah gene arayacağım.''
''Deli misin, divane misin? Öyle
yayan yapıldak aramakla bulunur mu, çakal? Hemi de oruçluyken.’’
''Yaşar haklı'' dedi Yusuf. ''İt lazım it.
Yarın çakalı aramaya çıkarsanız, ben de bizim zağarı getiririm.''
''Ben
de bizim tek kırmayı… Bir kaç da fişek.
''Vururuz deel mi(değil mi)?''
''Saldırırsa. Saldırmazsa vurmam. Ancak
saldırırsa; tamam mı?''
Yusuf onayladı ama Yasin pek hoşlanmadı
gibi, çakalın vurulmayacak olmasından...
***
Ertesi gün öğleye doğru, üç kafadar Orta
Kuyu'da buluştuk. Bende 16'lık tek kırma..Namlusu aşağı gelecek biçimde omzuma
asılı, belimde de fişeklik...
Yusuf zağarları Corbit’i almış, Yasin'in
elinde de bir kazma sapı.
Portakal bahçelerinin arasındaki ince
yoldan geçip, köyün dışına çıktık.
Bir gün önce bardaktan boşanırcasına
yağan yağmur nedeniyle her yer çamur. Allahtan bu gün hava iyi gibi.
Yola çıktık çıkmasına ama yürümekte güçlük
çekiyoruz. Çizmelerimiz çamura bulanınca ağırlaştı. Kanalın kıyısında
duraklayıp; yağmur suları ile çizmelerimizdeki çamurları temizledik.
Kanalın üst yanı kızıl toprak; yer yer de
tapır.(3). Artık çizmelerimize önceki kadar çamur yapışmıyor.
Önümüz sıra yürüyen Corbit, burnu yerde etrafı
koklayıp, kesik kuyruğunu(4) sağa sola sallıyor...
Bir şeyler bulmuş olmalı.
Ne diyor bu
der gibi Yusuf'a baktım. Ne de olsa sahibi, dilinden o anlar.
''Kokusunu aldı bizimki. Onu takip
edelim.''
Corbit’in burnu yerde, o önde biz ardında,
çakalın izini sürmeye başladık.
Bir saat kadar yürüdük yürümedik, Corbit,
çakalı görmüş olmalı ki, birden havlayarak ileri fırladı.
Önde çakal, 20-25 metre gerisinde ona
yetişmeye çalışan Tarzan, arkalarında da biz. Çakalla Corbit bir süre sonra küçük bir tepenin ardında
kayboldular.
Tepeye vardığımızda, onlar yeni filizlenmiş
bir buğday tarlasında koşmaya devam ediyorlardı. Çakal gene öndeydi ama Corbit
arayı kapatmış, çakalın bir kaç metre gerisindeydi. Bizimle onlar
arasındaki mesafe ise, yaklaşık 60-70 metreydi. Olanı biteni film izler gibi
izliyorduk.
Corbit, çakala doğru bir hamle yaptı, ancak
çakal aniden dönüp hırlayınca bizimki yavaşladı. Bir süre sonra Corbit bir kez
daha hamle yaptı ama çakal dönüp gene sivri dişlerini gösterince, korkmuş
olmalı ki; çakalı izlemeyi bıraktı..
Çakal da ardına bakmadan kaçıp,
kayboldu.
Bir kaç dakika sonra Corbit’e yetiştik;
dili dışarıda, soluk soluğa bizi bekliyordu. Yusuf'un bağırıp çağırmasını başı önünde
sessizce dinledi. Çakalın yönünü bize doğru döndüremediği için mahcup gibiydi.
Yasin,
''Amma tabansız çıktı bu it, boşuna
getirdik yanımızda.''
''Oğlum'' dedi Yusuf. ''Bu ilk defa çakal
avına çıktı sen onu tavşandayken gör. Tavşanın
ardından koşar, yanına yaklaşıp omuz atar, çevirir namlunun ucuna kadar
getirir.''
Yasin, alaycı,
''Hadi lan! o dediklerini tazılar yapar.
Senin bu boku kıllı (4) sadece, tavşanı bulup, ortaya çıkarır.''
Baktım tartışma büyüyecek araya girdim.
''Her neyse, biraz soluklanıp. Daha sonra
çakalın gittiği yöne devam ederiz.''
***
O gün hava kararıncaya kadar çakalın
peşindeydik. Corbit bir kaç kez daha çakalı buldu, peşine düştü ama bir türlü
yakalayamadı. Hep aynı şey oldu. Corbit çakala yaklaştı, çakal aniden geri
dönüp, hırlayarak dişini Corbit’e gösterdi, o da her zamanki gibi izlemeyi
bıraktı.
Hafiften bir ahmakıslatan başladı.
Hava kararmak üzere.
Birazdan akşam ezanı okunacak.
Üçümüz de oruçluyuz.
Adımlarımızı sıklaştırdık. Bir an önce
kanala varıp, elimizi yüzümüzü yıkadıktan sonra köye döneceğiz.
Tam kanalın kenarındaki tepeye yaklaşmıştık
ki; Corbit havlayarak birden ileri fırladı, ardından da biz.
Biz de onun ardından kaç adımda, kanal
temizlenirken çıkarılan toprağın oluşturduğu tepenin üstüne ulaştık. Çakal
suyun kıyısında boylu boyunca kımıltısız yatıyordu. Corbit ise, yerde yatan
çakal ile arasında güvenli bir mesafe bırakıp, onun çevresinde dönerek sürekli
havlıyordu. Anlaşılan, akşama kadar izini sürüp, kovaladığımız çakal yorulup,
susayınca su içmek için buraya gelmişti.
Çakalın yanına ilk Yusuf ulaştı. Önce
çakalın çevresinde dolanıp, havlayan Corbit’i susturarak, çakalın yanından
uzaklaştırdı. Sonra, dikkatlice çakala yaklaştı, bize dönüp,
''Ölmüş lan bu.''
Oysa çakalların bir özelliği de çok iyi
ölü taklidi yapmalarıydı. Gözleri yeşile çalar, dilleri dışarıda, ne bir ses,
ne bir nefes...
Ben ölü taklidi yapan çakalın saldırma
olasılığını da göz önüne alarak, sabahtan beri namlusu aşağıda, omzuma asılı
tüfeği elime aldım; namluya bir kuş dolusu (5) fişek sürdüm, elim tetikte.
Çakalı üçümüz ortamıza aldık. Yasin kazma
sapıyla çakalı bir kaç kez dürttü. Ne mümkün? Çakalda bir hareket yok.
Ölü taklidi mi yapıyor, yoksa gerçekten
öldü mü?
Tarzan biraz daha gerimizde, huysuzlanıp,
inler gibi sesler çıkarıyor. Benim bildiğim köpekler bir hayvanın ölü mü diri
mi olduğunu bizlerden daha iyi anlarlar.
Yasin,
''Yaşar tüfeği bana ver'' dedi.
''Na’pacan oğlum, sakın vurmaya kalkma
bozuşuruz.''
''Yemin olsun vurmayacağım. Sadece namluyu
dürtüp, gerçekten ölü mü yoksa rol mü yapıyor, anlayacağım.''
Ben verip vermeme konusunda ikircikliyim.
''Bak oruç ağzımla yemin ettim.''
İstemeden de olsa verdim 16'lık tek
kırmayı.
Yasin, tüfeği alınca namluyu çakalın ağzına
soktu.
''Sakın haaa!''
Yasin, numara yapıyorum anlamında bir işaret yaptı.
Bir kaç dakika geçti geçmedi, çakal
ayaklandı.
Önce kaçmaya yeltendi, ama kaçamadı. Her
niyet edişinde birimiz önüne çıkıp, engelledik. Ben, Yusuf, Yasin, bir de Tarzan.
Kendi çevresinde dönüp durdu zavallı.
Bu oyun yaklaşık 15 dakika kadar sürdü.
Hocanın eli kulağında, akşam ezanı okundu,
okunacak.
''Yeteri kadar korktu; bir daha buralara
adım atamaz. İftar vakti de geliyor. Haydin gidelim'' deyip köye doğru yürümeye
başladım. Yusuf da de benimle geldi. Bir kaç adım atmıştık ki; benim tek
kırmanın o bildik sesini duyup geri döndüm.
Tam o sırada Yasin, kana bulanmış namluyu
çakalın ağzından çıkarıyordu.
Hızla yanına gelip, tüfeği aldım elinden.
''Naa'ptın lan, vurmak yok diye
gavillenmemiş miydik (6).''
''Tavuklarım...''
Sözünü bitiremedi. ‘ Alnının çatı’ deyip,
dipçiği vurdum.
O ardımızdan söverken, Yunusla ben çoktan
köy yoluna koyulmuştuk.
***
Yasin'in başına dikkatlice baktığınızda,
bu gün bile sağ şakağındaki yıllar öncesinden kalan dipçik izini fark
edersiniz...
--------
Şubat
2020
--------
1-Pine:Kümes
2-Özellikle zağar, kopay gibi av köpeklerinin, kuyrukları, av sırasında
çalılara takılmasın diye 6-7 santim kalacak şekilde, daha enikken
kesilir.
3-Tapır:Yer yer kayalık olan arazi.
4-Uzun bacaklı, ince bir tür av köpeği. Çok hızlı koştuğu için tavşan
avında çok başarılıdır.
5-Boku
kıllı: Köpek. Hakaret anlamında kullanılır. Söz gelimi ''İt oğlu it yerine,
zaman zaman boku kıllının oğlu'' denir.
6-Kuş
dolusu: Saçmaları 6 ya da 7 numara olan, genelde sığırcık ve ona benzer küçük
kuşları avlamak için kullanılan fişek.
7-Gavilenmek(Kavil):Söz,
Söz vermek, Anlaşmak
ak, çakalın yanından uzaklaştırdı. Sonra, dikkatlice çakala yaklaştı, bize dönüp,
''Ölmüş lan bu.''
Oysa çakalların bir özelliği de çok iyi
ölü taklidi yapmalarıydı. Gözleri yeşile çalar, dilleri dışarıda, ne bir ses,
ne bir nefes...
Ben ölü taklidi yapan çakalın saldırma
olasılığını da göz önüne alarak, sabahtan beri namlusu aşağıda, omzuma asılı
tüfeği elime aldım; namluya bir kuş dolusu (5) fişek sürdüm, elim tetikte.
Çakalı üçümüz ortamıza aldık. Yasin kazma
sapıyla çakalı bir kaç kez dürttü. Ne mümkün? Çakalda bir hareket yok.
Ölü taklidi mi yapıyor, yoksa gerçekten
öldü mü?
Tarzan biraz daha gerimizde, huysuzlanıp,
inler gibi sesler çıkarıyor. Benim bildiğim köpekler bir hayvanın ölü mü diri
mi olduğunu bizlerden daha iyi anlarlar.
Yasin,
''Yaşar tüfeği bana ver'' dedi.
''Na’pacan oğlum, sakın vurmaya kalkma
bozuşuruz.''
''Yemin olsun vurmayacağım. Sadece namluyu
dürtüp, gerçekten ölü mü yoksa rol mü yapıyor, anlayacağım.''
Ben verip vermeme konusunda ikircikliyim.
''Bak oruç ağzımla yemin ettim.''
İstemeden de olsa verdim 16'lık tek
kırmayı.
Yasin, tüfeği alınca namluyu çakalın ağzına
soktu.
''Sakın haaa!''
Yasin, numara yapıyorum anlamında bir işaret yaptı.
Bir kaç dakika geçti geçmedi, çakal
ayaklandı.
Önce kaçmaya yeltendi, ama kaçamadı. Her
niyet edişinde birimiz önüne çıkıp, engelledik. Ben, Yusuf, Yasin, bir de Tarzan.
Kendi çevresinde dönüp durdu zavallı.
Bu oyun yaklaşık 15 dakika kadar sürdü.
Hocanın eli kulağında, akşam ezanı okundu,
okunacak.
''Yeteri kadar korktu; bir daha buralara
adım atamaz. İftar vakti de geliyor. Haydin gidelim'' deyip köye doğru yürümeye
başladım. Yusuf da de benimle geldi. Bir kaç adım atmıştık ki; benim tek
kırmanın o bildik sesini duyup geri döndüm.
Tam o sırada Yasin, kana bulanmış namluyu
çakalın ağzından çıkarıyordu.
Hızla yanına gelip, tüfeği aldım elinden.
''Naa'ptın lan, vurmak yok diye
gavillenmemiş miydik (6).''
''Tavuklarım...''
Sözünü bitiremedi. ‘ Alnının çatı’ deyip,
dipçiği vurdum.
O ardımızdan söverken, Yunusla ben çoktan
köy yoluna koyulmuştuk.
***
Yasin'in başına dikkatlice baktığınızda,
bu gün bile sağ şakağındaki yıllar öncesinden kalan dipçik izini fark
edersiniz...
--------
Şubat
2020
--------
1-Pine:Kümes
2-Özellikle zağar, kopay gibi av köpeklerinin, kuyrukları, av sırasında
çalılara takılmasın diye 6-7 santim kalacak şekilde, daha enikken
kesilir.
3-Tapır:Yer yer kayalık olan arazi.
4-Uzun bacaklı, ince bir tür av köpeği. Çok hızlı koştuğu için tavşan
avında çok başarılıdır.
5-Boku
kıllı: Köpek. Hakaret anlamında kullanılır. Söz gelimi ''İt oğlu it yerine,
zaman zaman boku kıllının oğlu'' denir.
6-Kuş
dolusu: Saçmaları 6 ya da 7 numara olan, genelde sığırcık ve ona benzer küçük
kuşları avlamak için kullanılan fişek.
7-Gavilenmek(Kavil):Söz,
Söz vermek, Anlaşmak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder